Daktari

Het is 21.30, even na bush midnight, dus pikkedonker. Midden in een zin eindigt het zeldzame telefoongesprek met m’n ouders, damn, beltegoed op... Op weg naar de computer (want thuis wordt er nu vast gedacht dat ik gegrepen ben door een luipaard) vergeet ik in alle haast m’n hoofdlamp mee te nemen. Ik trek aan het koordje van de lamp in de kamer, maar ook die heeft me geen licht, alle opgebouwde zonne-energie van de dag is al verbruikt. Vanuit een hoek hoor ik geheimzinnig geschuifel, een stekelvarken op zoek naar eten... Met een beetje geduld en een bezem werk ik hem naar buiten, om vervolgens uit te vinden dat het internet het niet doet.
Dit is typisch Afrika, en ik vind het heerlijk.

Bij Daktari zat ik voor twee weken werkelijk in the middle of nowhere; een uur rijden naar het dichtstbijzijnde dorp, geen elektriciteit en nauwelijks internet. Heerlijk eigenlijk, eens een keer geen smartphones om je heen, wel een heleboel wilde dieren. Overdag waagde je je leven wanneer je op slippers liep, aangezien de door mensen opgevoede dassie Cachou dol was op tenen. In de avond kwam er van alles het kamp binnen voor eten, bosbokken, duikers en… stekelvarkens! In het wild is het behoorlijk zeldzaam als je er één ziet, maar bij Daktari kun je een over z’n buik kriebelen. In de nacht was er van alles te horen, het getsjirp van de cicaden, een huilende bushbaby, het geoehoe van de grijze oehoe met een beschadigde vleugel of het lage gegrom van Shiloweni het luipaard. Een keer schrok ik wakker van gekrab en gelik aan het dunne deurtje van mijn rondavel, ik weet nog steeds niet wat het was…
Op een doordeweekse dag waren we non-stop bezig met de kinderen, al voor het ontbijt gingen we met ze op dogwalk en verzorgden we de dieren. De rest van de dag was gevuld met lessen en spelletjes (educatieve spelletjes uiteraard, werelddelentwister was m’n grote favoriet). Het niveau van de kinderen was schokkend laag, terwijl ze 12 t/m 17 jaar waren moesten sommigen voor een simpel rekensommetje als 74-5 heel veel moeite doen… Eén van de jongens in de eerste week wilde dolgraag wetenschapper worden, zijn hobby was het irrigeren van planten (waar de anderen het bij voetbal of zwemmen hielden) en zijn Engels was uitzonderlijk goed. Toch zal het hem nooit lukken echt wetenschapper te worden; het educatieniveau op zijn school is gewoon te laag en een goede opleiding is te duur… Frustrerend af en toe. Gelukkig verkozen we hem (na een heftige tweestrijd) tot ‘kind van de week’ en kreeg hij aan het einde van de week een gratis game drive cadeau. Ik heb nog nooit iemand zo blij en dankbaar gezien. Niet alle kinderen waren zo, soms vierden we een feestje omdat iemand na twee dagen eindelijk antwoord gaf op een vraag, ook al was het niet meer dan een ‘I don’t know’. Een des te grote verassing was het dat deze jongen op donderdagavond bij het kampvuur een ware danser bleek te zijn! Geen verlegenheid meer, als een echte entertainer danste hij om en over het vuur. Uiteraard kon ik ook niet stil blijven staan!

Het allerbeste de afgelopen twee weken waren wel echt de weekenden. Na de big clean op vrijdag vertrokken we met alle vrijwilligers achterin de bakkie (een Zuid-Afrikaanse pick-up) naar het prachtige Leopard Rock voor een sundowner (drankje bij zonsondergang, je bent niet in ZA geweest als je geen sundowner hebt gehad, en dat geldt ook voor een ritje achterin de bakkie!). Met het mooiste uitzicht over de vlakte van de bush aan de ene kant en de 2000 m hoger gelegen Drakensbergen was een zonsondergang nog nooit zo mooi. Ik had er graag willen blijven slapen, maar Leopard Rock heet niet voor niets Leopard Rock… Het Daktari reservaat is niet heel groot en heeft geen big 5, maar wel minimaal één wild luipaard. Bij elke autoritje door het reservaat hoopte ik ergens een glimp van hem op te vangen, al was het maar een stukje staart of twee rood reflecterende ogen in het donker. De spanning van het ‘door de bush heen kijken’ en niet weten welk dier er om de bocht op je staat te wachten is verslavend. Op mijn laatste avond bij Daktari had ik eindelijk geluk, groot geluk. Onze vrijwilliger coördinator had een game drive in het Big 5 Makalali Reserve geregeld (thank you for the game drive Nathalie!!!) en tegen het vallen van de nacht vonden we zomaar een luipaard, luierend op een omgevallen boom. Dat moment was onbeschrijflijk, maar ik heb foto’s gemaakt die in de buurt komen, ongelooflijk.

Kortom, Daktari was geweldig! Het is een super project (kijk allemaal even op www.daktaribushschool.org) en ik heb een heerlijke tijd gehad met de kinderen, dieren en andere vrijwilligers. Er valt nog zoveel meer te vertellen (alle sappige details natuurlijk, of over een dagje leven als Afrikaans viswijf in The Oaks), maar dat doe ik wel als ik jullie in levende lijve spreek. Op dit moment zit ik op m’n nieuwe project, waar ik maandag oog in oog met een wilde olifant stond en gister over rotsen en door grotten van de Drakensbergen naar beneden hikete.

Ik hou van Zuid-Afrika!